Horoskop numerologiczny

Co to jest numerologia

Numerologia to prognozowanie z liczb, opierające się na przekonaniu, że numer przyporządkowany danemu obiektowi (numer domu, samochodu, telefonu, zakodowane pod postacią liczby imię, itp.) ma związek z jego losem. 

Przedmiotem numerologii są nie tylko liczby, lecz również nazwy własne, które zamienia się na liczby poprzez ponumerowanie liter alfabetu, a następnie ich sumowanie. Przyporządkowanie liczb literom polega na zapisaniu alfabetu w pionowych słupkach (9 liter w słupku). Polskie znaki zawsze znajdują się obok podobnych do nich liter (np. A, Ą). Ten sam wyraz zapisany w różnych językach lub alfabetach może dawać inny magiczny numer. Numerologia posługująca się alfabetem łacińskim ma identyczne wartości liter w każdym kraju i języku na świecie, oczywiście pod warunkiem, że używanym alfabetem jest alfabet łaciński.

Według numerologów nic nie dzieje się przypadkowo, ani to, że ktoś urodził się w jakimś kraju, ani, że posiada takie a nie inne imiona i nazwiska, datę urodzenia itp.
Podstawową procedurą numerologii jest sumowanie cyfr danej liczby. W związku z tym można określić tzw. liczbę drogi życia lub tzw. rok osobisty.

Liczba drogi życia determinuje cechy danej osoby, a także zawiera program, do którego człowiek powinien dążyć. Aby uzyskać te cechy, sumuje się cyfry daty urodzenia, aż do uzyskania jednej cyfry, będącej „liczbą urodzenia” lub liczbą drogi życia danej osoby. Działanie to nazywa się redukcją teozoficzną:
​- np. osoba urodzona 21-08-1979 r.: 2+1 + 8 + 1+9+7+9 = 37 ⇒ 3+7 = 10 ⇒ 1+0 = 1 (taka osoba jest numerologiczną jedynką). Jest to tzw. metoda horyzontalna.

”Magiczną” własnością numerologii jest możliwość wykonania tej samej procedury rozdzielając liczby urodzenia dni, miesiąca i roku (suma cyfr zredukowanych). Powyższy wynik możemy bowiem uzyskać także w następujący sposób: dzień 2+1 = 3, miesiąc = 8. Rok 1+9+7+9 = 26 =>8. W sumie 3+8+8 = 19 => 1+9 = 10 => 1+0 = 1. Czyli ponownie uzyskano numerologiczną jedynkę.

W ten sposób można uzyskać cyfrę od 1 do 9, którym przyporządkowane są cechy osoby, a także droga życia:

• 1 - Akcja, spełnienie, realizacja; droga sukcesów i awansu; ambicja, głód wiedzy, olbrzymi potencjał twórczy. To człowiek o cechach przywódczych, pionier przecierający innym szlaki, indywidualista, człowiek o silnej „wibracji”, mocno zaznaczający swoją obecność, eksponujący swoje ego; uległość wobec nastrojów zniechęcenia lub zwątpienia innych, skłonność do krytyki i dużych wymagań wobec innych, przy jednoczesnej trudności przyjmowania krytyki. Gdy coś się nie udaje, stajesz się agresywny, zarozumiały, nerwowy, ekscentryczny i rozkojarzony,
• 2 - Współpraca, umiarkowanie, dialog, równowaga; droga współpracy i przyjaźni; to „dyplomata” mający świadomość dwóch obliczy świata, zainteresowany drugim człowiekiem, wrażliwy, kierujący się w życiu uczuciami, wykonawca czyichś planów, a także urodzony doradca, mediator. Negatywnymi cechami są nadwrażliwość, nadmierny introwertyzm, niezrównoważenie, niestałość, podporządkowanie, uległość,
• 3 - Szczęście, twórczość, przyjaźń, płodność, zdolności adaptacyjne; natura artystyczna, inwencja i wyobraźnia; to osoba towarzyska, wesoła, przyjazna, szczera i optymistyczna to człowiek ukierunkowany na osobiste spełnienie, o dużych talentach i możliwościach w każdej dziedzinie, we wszystkim co robi widać wolę działania, siłę, przedsiębiorczość oraz kreatywność. Ponieważ jednak jest zwykle osobą świecącą „światłem odbitym”, to kiedy jest słabo ukierunkowana, zdeterminowana, trudno jej się odnaleźć, W przypadku ujemnych cech wibracji można być osobą powierzchowną, zazdrosną i ekstrawagancką, plotkarzem, chwalipiętą, pozerem i wiecznym podróżnikiem (czasem wręcz tułaczem) lub osobą lękliwą, fanatyczną, znerwicowaną, co często uniemożliwia komunikację z innymi,
• 4 - Twórcza praca, ograniczenia, organizacja, wysiłek; to logik osiągający najwięcej dzięki wytrwałości w zdobywaniu wiedzy, bardzo odporny na stres związany z pracą; analityk, dostrzega szczegóły, ma zdolność planowania, organizowania, znajdowania metod na wszystko i we wszystkim, umie jasno widzieć swoje cele, kończyć zaczęte rzeczy, utrzymywać porządek w sobie i wokół siebie, postępować metodycznie, ale powinien wystrzegać się fanatyzmu i pedanterii. Ostrożnie dobiera przyjaciół. W negatywnych aspektach może stać się nietolerancyjny, obsesyjny, zbyt ambitny, przesiąknięty rutyną, odwaga zamieniać się może w potrzebę dominacji i autorytatywność,. Przykładem 4-ki jest Leonardo da Vinci, ur. 15.04.1452 => 1+5+4+1+4+5+2 = 22 => 4. Liczba 22 jest także jedną z tzw. liczb mistrzowskich (powtórzenie tych samych cyfr), która oznacza moc wewnętrzną, wyższą inteligencję i geniusza konstrukcyjnego, architektonicznego,
• 5 - Siła życia, doświadczenia, zmiany, wolność, miłość i seks; droga ciągłych zmian i ruchu, potrzeba wolności, która może wyrażać się w częstych zmianach miejsca zamieszkania, partnerów, podróżach pełnych odkryć, nowych znajomościach, różnorodności życiowych doświadczeń; to osoba ekspansywna, dynamiczna, zmienna, chętnie ucząca się nowych rzeczy, otwarta na nowinki, mająca dużą łatwość w zdobywaniu wiedzy, wielką zmysłowość oraz związaną z tym skłonność do używek, W negatywnym świetle osoba niecierpliwa, impulsywna. Jeśli umie kontrolować swą energię i kierować się rozsądkiem, nie ma dla niej rzeczy niemożliwej do zrealizowania. Jeśli natomiast energia ta wyraża się w napięciu emocjonalnym, staje się nieobliczalna i wybuchowa, z urojonymi pragnieniami, Przykładem 5-tki jest Marlon Brando, ur. 03.04.1924 => 3+4+1+9+2+4 => 23 => 5.
• 6 - Miłość, sztuka, odpowiedzialność, służba, doświadczenie, rodzina, harmonia; Przyjmuje na siebie odpowiedzialność, której wymaga życie, co wymaga wielu wyrzeczeń. Ma naturę idealistyczną, łagodną, czarującą. To osoba gotowa bić się o prawdę, prawo i sprawiedliwość lub osoba rodzinna, uważająca rodzinę za fundament swojego życia i mocno z nią związana. Jest zwykle kreatywna intelektualnie, ma łatwość odnajdywania się w przestrzeni i czasie, nie lubi stawiać sobie ograniczeń, jest bardzo uczuciowa i wrażliwa, potrzebują bliskości innych. Od strony negatywnej mogą być trudne we współżyciu, pełne wątpliwości i sprzecznych uczuć uniemożliwiających dokonanie wyboru, nieodpowiedzialne, zaniedbane, wymagające, nieczułe lub przeciwnie, nadopiekuńcze. Będą krytykowały wszystkich i wszystko, zazdrościły, obrażały się, cierpiały, że są nie rozumiane,
• 7 - Wiedza, kontemplacja, dystans, intelekt, wiara, zwycięstwo nad samym sobą, sekret; samotnik, perfekcjonista, Wbrew naturze, potrafi błyszczeć w towarzystwie, skupić na sobie zainteresowanie; osoba łatwo robiąca karierę zawodową. Z powodu pragnienia wiedzy, ale i doświadczenia, negatywna wibracja może prowadzić do huśtawek losu góra-dół. Zbyt silna siódemka powoduje nadmierne przywiązanie do materii, skupia się zbytnio na sprawach materialnych, chce mieć jak najwięcej,
• 8 - Władza, pieniądze, realizacja, przywództwo, mistycyzm; Jest to droga autorytetu, siły woli i pieniądza, sukcesu materialnego albo przeciwnie - klęski, problemów finansowych i ryzyka; to osoba praktyczna, ze zmysłem organizacji i planowania, wytrwała; to twórca na dużą skalę, energia zmieniająca się w materię, osoba tworząca i działająca poprzez podświadomość, uparta i zdeterminowana w działaniu, Pejoratywne cechy mogą się uzewnętrznić w okazywaniu okrucieństwa, oziębłości i bezkompromisowości; może tyranizować otoczenie, wprowadzać destrukcję, atmosferę zazdrości, nietolerancji, podekscytowania,
• 9 - Talent, ideał, otwartość, uniwersalność, rozmach, służenie innym; humanista, idealista, osoba światła i wykształcona. Pociągają ją poszukiwania intelektualne, metafizyka i okultyzm. Chce zbudować świat, w którym wszyscy będą żyć szczęśliwie; to osoba opierająca swoje działanie na bezinteresownej miłości, posiadająca „wibrację” spełnienia. Tendencja do przyjmowania na swe barki problemów całego świata, identyfikacji z cierpieniami całej ludzkości. Wibracja negatywna prowadzi natomiast do przeciwieństwa: egoizmu i upartości. Niecierpliwi się, gdy jej polecenia nie są wykonywane natychmiast i z najwyższą dokładnością. Staje się nieśmiała, lękliwa. Zarówno wibrując pozytywnie, jak i negatywnie, „dziewiątki” są wystawione na swej drodze na ekstremalne emocje. To wewnętrzne napięcie może doprowadzić do zaburzeń na tle nerwowym. Sukces osiągnięty poprzez postawę negatywną oznacza spełnienie materialne, lecz życie będzie krótkie i ubogie duchowo, gdyż „dziewiątki” przychodzą na ten świat, by służyć ludzkości. Przykładem 9-tek są Anthony de Mello (ur. 4.09.1931 => 4+9+1+9+3+1 = 27=> 9)

Następnie można obliczyć rok osobisty, kontynuując powyższą procedurę liczenia roku urodzenia. Aby ocenić, co przyniesie dany rok, sumuje się cyfry zawarte w danym roku - np. 2006 => 2+0+0+6 = 8. Zatem rok 2006 dla numerologicznej jedynki ma wibrację: 1 + 8 (wibracja daty urodzenia plus wibracja roku) = 9.
Czyli rokowi temu odpowiada liczba 9.

Powyższy opis systemu liczenia tzw. lat osobistych został zaproponowany przez Panią Gladys Lobos, która jest niezwykle popularna w Polsce, jednak w pozostałym „numerologicznym świecie” jest postacią skrajnie niszową, nieznaną lub ignorowaną.

Klasyczny system liczenia lat osobistych, stworzony na przełomie XIX i XX wieku, został oparty na cyklach księżycowych. Ten system liczenia lat osobistych nakazuje dodanie dnia i miesiąca urodzenia do liczby obliczanego roku. Przykładowo osoba urodzona 25 stycznia będzie w roku 2013 w roku osobistym o wibracji 5, ponieważ:
2+5+1 = 8,
2+0+1+3 = 6,
8+6 = 14,
1+4 = 5.

Każdy rok to ponownie wibracja zawarta w przedziale od 1 do 9, ale tym razem stanowi fragment większej całości, tzw. 9-letniego cyklu osobistego.
Innym sposobem określenia cech jest sumowanie cyfr przypisanych literom imienia i nazwiska.

Niektórzy numerologowie oddzielają imię od nazwiska, albo samogłoski od spółgłosek:

• Literom A, Ą, J, S, Ś jest przypisana cyfra 1.
• Literom B, K, T jest przypisana cyfra 2.
• Literom C, Ć, L, Ł, U jest przypisana cyfra 3.
• Literom D, M, V, jest przypisana cyfra 4.
• Literom E, Ę, N, Ń, W jest przypisana cyfra 5.
• Literom F, O, Ó, X jest przypisana cyfra 6.
• Literom G, P, Y jest przypisana cyfra 7.
• Literom H, Q, Z, Ż, Ź jest przypisana cyfra 8.
• Literom I, R jest przypisana cyfra 9.

Siedem liczba mistyczna

Siedem (łac. septem, gr. επτα, hebr. šeba, akad. šebe, ar. sab`a skt. saptá, nah. chicome)
Cyfra siedem to liczba uważana za mistyczną, wyróżniającą się bogatą symboliką. W wielu mitologiach i religiach świata jest symbolem całości, dopełnienia, symbolizuje związek czasu i przestrzeni. W Nowym Testamencie (Mt 18,21) oznacza pełnię i doskonałość, w religii judaistycznej kojarzyła się z siedmioma dniami tygodnia, siedmioma archaniołami. Przez siedem dni trwały wielkie święta i siedem tygodni upływało między Pesach a Świętem Tygodni. Starożytni filozofowie przypisywali jej własności opieki i władzy nad światem, kojarząc z siedmioma planetami. Pitagorejczycy uważali ją za najwyższą podstawową liczbę całkowitą. W wielu mitologiach stanowiła atrybut bogów, jej wartość była przedstawiana w architekturze, świętych pismach, przykazaniach, kosmologii.

Symbolika liczb

Symbolika liczb to przypisywanie dodatkowej treści i znaczenia liczbom występującym w określonym kontekście kulturowym lub literackim, a nawet naukowym – oprócz ich konkretnej wartości matematycznej. Nierzadko symboliczna wymowa liczby dość daleko odbiega od jej wymiernej wartości.

Często określone znaczenie symboliczne wiąże się z wcześniejszym wystąpieniem danej liczby jako konkretnej wartości w znanej sytuacji (np. 12 apostołów, 12 plemion izraelskich itd. – stąd 12 jako symbol zupełności i zorganizowania).
Kiedy indziej znaczenie danej liczby wynika z trudnych obecnie do ustalenia przesłanek kulturowych: sytuacji, których obecnie nie znamy, utartych powiedzeń, a nawet mitów i przesądów.
Jednak nierzadko znajomość znaczenia symbolicznego danej liczby jest wręcz konieczna do zrozumienia znaczenia wypowiedzi zawartych w określonym dziele literackim.

Do najbardziej znanych należy symbolika liczb użytych w proroczych objawianiach zawartych w Piśmie Świętym, zwłaszcza w biblijnej Księdze Apokalipsy.
W Polsce toczyły się dyskusje nad symboliką liczby 44 w dramacie Dziady Adama Mickiewicza.

Symbolika liczb rozumiana jako jeden z wyrazów porządku panującego we wszechświecie miała także wpływ na kształtowanie poglądów naukowych, w szczególności w astronomii (np. w pitagorejskiej harmonii sfer rozwijanej jeszcze do czasów Jana Keplera – w jego pracy Harmonices Mundi (Harmonia świata) z 1619 roku).

Numerologia w chrześcijaństwie

Jedynka w chrześcijaństwie odnosi się przede wszystkim do jedynego Boga.

Dwójka symbolizuje podwójną naturę Chrystusa: boską i ludzką.

Trójka odnosi się do Trójcy świętej. W katechizmie występują trzy cnoty teologalne (wiara, nadzieja i miłość), trzy dobre uczynki (modlitwa, post, jałmużna), a także trzy rady ewangeliczne (czystość, ubóstwo, posłuszeństwo). Trzej królowie ofiarowali Jezusowi trzy dary.

Cztery to liczba ewangelistów; wymieniane są cztery cnoty kardynalne. W związku z występowaniem czterech stron świata i czterech żywiołów, czwórka może także oznaczać świat doczesny. Dwie kombinacje „duchowej” trójki i „materialnej” czwórki: ich suma { (3+4=7)} oraz iloczyn {(3\times 4=12)} – dają w wyniku siódemkę i dwunastkę, liczby uważane za szczególnie doskonałe.

Pięć jest liczbą ran Chrystusa. W katolicyzmie występuje pięć przykazań kościelnych.

Siódemka, jako liczba dni stworzenia, jest symbolem doskonałości. W katolicyzmie i prawosławiu występuje siedem sakramentów. Siedem jest darów Ducha Świętego. Katechizm wymienia siedem grzechów głównych, tradycyjnie podaje się także siedem odpowiadających im cnót (także trzy cnoty teologalne i cztery cnoty kardynalne w sumie dają siedem). Inne przykłady to siedem słów Jezusa na krzyżu, siedem trąb i księga zamknięta na siedem pieczęci w Apokalipsie świętego Jana, a także siedem psalmów pokutnych.
Także ósemka wyraża doskonałość i pełnię, ponieważ po stworzeniu świata widzialnego w siedem dni, nastąpiło niewidzialne „królestwo łaski”. Średniowieczne baptysteria wznoszono często na planie ośmiokąta – na znak, że włączenie w Bożą łaskę wieńczy dzieło stworzenia.

Dziewięć to liczba chórów anielskich.

Dziesięć, jako liczba przykazań, symbolizuje prawo Mojżeszowe.

Dwanaście jest liczbą apostołów. Pojawia się także w Apokalipsie, m. in. jako liczba bram niebiańskiego Jeruzalem.

​Biblijna symbolika liczb

Jakkolwiek w przypadku niektórych liczb spotyka się różne zrozumienie ich znaczenia w Piśmie Świętym, można podać szereg przykładów wyraźnej symboliki liczb w Biblii:

1 wyjątkowość, zwłaszcza w odniesieniu do Boga Pwt 6,4; 2 Krl 19,15
2 potwierdzenie, pewność Rdz 41,32; Iz 40,2; Hbr 6,18
3 nasilenie, podkreślenie znaczenia Iz 6,3; Jr 7,4
4 porządek w odniesieniu do spraw ziemskich, powszechność Rdz 2,10
6 niedoskonałość, niepełność 2 Sm 21,20; Ap 13,18
7 pełnia, całość, doprowadzenie czegoś do końca Jz 6,2–4,15; Ap 5,1–6
8 doskonałość, nieskończoność, obfitość Mi 5,5 (5,4, BT)
10 zupełność w odniesieniu do spraw ziemskich Ap 13,1
12 zupełność, zorganizowanie sług Bożych Ap 7,5–8; 12,1
40 wskazuje na ważny okres (np. sądu lub kary) Rdz 7,4; Ez 29,11–12; Mt 4,2
77 nieograniczoność, nieskończoność Mt 18,22
666 wieloaspektowa, rażąca niedoskonałość, powszechne zło („liczba bestii” i „liczba [upadłego] człowieka”) Ap 13,18

Numerologia w judaizmie

Popularną w judaizmie symbolikę liczb zwięźle przedstawia dziecięca wyliczanka echad mi jodea („kto wie, co to jest jeden?”), tradycyjnie recytowana w święto Paschy:
Kto wie co to jest jeden? – ja wiem, co to jest jeden: jeden jest Bóg na niebie i na ziemi.
Kto wie co to jest dwa? – ja wiem, co to jest dwa: dwie Tablice Przymierza, jeden Bóg na ziemi i niebie.
Kto wie co to jest trzy? – ja wiem, co to jest trzy: trzech jest praojców: Abraham, Izaak i Jakub, dwie Tablice Przymierza, jeden Bóg na niebie i ziemi.
I tak do trzynastu:
Kto wie co to jest trzynaście? – ja wiem, co to jest trzynaście: trzynaście atrybutów Boga, dwanaście plemion Izraela, jedenaście gwiazd, które przyśniły się Józefowi, dziesięcioro przykazań, dziewięć miesięcy ciąży, ósmego dnia obrzezanie, siedem dni tygodnia, sześć ksiąg Miszny, pięć ksiąg Tory, cztery pramatki: Sara, Rebeka, Lea, Rachela, trzech praojców: Abraham, Izaak i Jakub, dwie tablice Przymierza, jeden Bóg na niebie i ziemi". Ninel Kameraz-Kos, Święta i obyczaje żydowskie, s. 62–63.

Numerologia w Starożytnym Rzymie

Dwójka była liczbą niepomyślną, poświęconą Plutonowi, którego święto obchodzono drugiego dnia drugiego miesiąca.
Trójka była liczbą świętą, powiązaną z przysięgami i czarami. Na Kapitolu oddawano cześć Trójcy Kapitolińskiej: Jowiszowi, Junonie i Minerwie. Sybilla oferowała królowi Tarkwiniuszowi Pysznemu dziewięć ksiąg zawierających proroctwa; po spaleniu sześciu z nich sprzedała pozostałe trzy za tę samą cenę. Sentencje łacińskie dotyczące trójki:

• Tres faciunt collegium – trzej tworzą zgromadzenie.
• Omne trinum perfectum – wszystko, co potrójne, jest doskonałe.

Owidiusz w Metamorfozach przedstawił rozwój ludzkości w postaci czterech wieków: złotego, srebrnego, brązowego i żelaznego.
Pięć głównych bóstw galijskich (Teutatesa, Belenosa, Esusa, Taranisa i nieznaną boginię) Juliusz Cezar w dziele O wojnie galijskiej przedstawił jako Merkurego, Apollina, Marsa, Jowisza i Minerwę.
Rzym zbudowano na siedmiu wzgórzach: Palatyn, Kapitol, Kwirynał, Wiminał, Eskwilin, Celius i Awentyn. Od założenia miasta rządziło Rzymem siedmiu królów: Romulus, Numa Pompiliusz, Tullus Hostiliusz, Ankus Marcjusz, Tarkwiniusz Stary, Serwiusz Tuliusz i Tarkwiniusz Pyszny.
Lemuria, rzymskie święto zmarłych, obchodzono 9, 11 i 13 maja. Podczas tych świąt ojciec rodziny, wychodząc nocą boso z domu, rzucał za siebie ziarna grochu lub bobu, powtarzając dziewięciokrotnie: „Przez ten groch (albo: bób) wykupuję siebie i swoich”.
Czasami symbolika liczb nawiązuje do wyglądu, w jaki są przedstawiane. Przykładowo, w starożytnym Rzymie liczby wyrażano układem palców, co pozwoliło św. Hieronimowi powiązać przypowieść o ziarnie dającym plon trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stukrotny z małżeństwem i dziewictwem.

Numerologia w Starożytnej Grecji

​Pitagoras z Samos (VI w. p.n.e.) głosił, że „liczba jest istotą wszystkiego”[3] lub „wszystko uregulowane jest podług liczby”. Pitagorejczycy postrzegali liczby nieparzyste jako pozytywne, aktywne i męskie, natomiast parzyste jako negatywne, bierne i żeńskie.

Euklides definiował liczbę jako wielość, składającą się jednostek. W związku z tym starożytni Grecy nie uważali jedynki za liczbę, lecz za matkę, podstawę i źródło wszystkich liczb. Dla pitagorejczyków jedynka symbolizowała rozum.

Dwójka, podobnie jak inne liczby parzyste, oznaczała żeńską zasadę.

W mitologii greckiej trzej bogowie (Zeus, Posejdon i Hades) podzieli się władzą nad światem (niebem, morzem i światem podziemnym). Atrybutem Posejdona był trójząb, a Hadesa – trójgłowy pies Cerber. Rywalizacja trzech bogiń (Hery, Ateny i Afrodyty) o złote jabłko doprowadziła do wojny trojańskiej. Pomniejsze bóstwa, zwłaszcza żeńskie, często występowały w grupach po trzy: trzy Mojry (Parki), trzy Charyty (Gracje), trzy Erynie (Furie).

W mitologii greckiej występowały cztery wiatry (północny Boreasz, zachodni Zefir, wschodni Apeliotes i południowy Notos).

Piątka była dla pitagorejczyków symbolem zdrowia i człowieka jako mikrokosmosu. Jako połączenie „żeńskiej” dwójki i „męskiej” trójki oznaczała także miłość i małżeństwo.

Szóstkę nazywano liczbą doskonałą. Uważano ją za symbol hermafrodyty.

Siódemka poświęcona była bóstwom słonecznym, m.in. Heliosowi i Apollinowi. W mitologii występowało siedem Plejad; różne źródła podają od dwóch do siedmiu Hiad i od trzech do siedmiu Hesperyd. Niobe miała siedmiu synów i siedem córek, a Minotaur pożerał co roku siedmiu młodzieńców i siedem dziewcząt. Helios miał siedmiu synów. Tebański wróżbita Tejrezjasz żył przez siedem pokoleń (przez siedem lat jako kobieta). Teby miały siedem bram, obleganych przez siedmiu bohaterów (Siedmiu przeciw Tebom). Wyróżniano siedem cudów świata i siedmiu mędrców, a siedem miast rywalizowało w sporze o pochodzenie Homera. Według pitagorejczyków siódemka, jako suma czwórki (oznaczającej świat) i trójki (bóstwo), symbolizowała Wszechświat, przestrzeń i stworzenie.

Ósemka była świętą liczbą Afrodyty, Posejdona i Apollina. U pitagorejczyków oznaczała równowagę i sprawiedliwość, była symbolem słońca, wzrostu i mądrości.

W mitologii występowało dziewięć Muz. Według Hezjoda, brązowe kowadło spadałoby 9 dni i nocy z nieba na ziemię i tyle samo czasu z ziemi do Tartaru. Za złamanie przysięgi, bogom groziło wygnanie z Olimpu na dziewięć lat. Arka Deukaliona pływała w czasie potopu przez dziewięć dni. Dziewięć dni szukała Demeter swojej córki Kory, stąd misteria eleuzyńskie trwały dziewięć dni (prawdopodobnie jest to nawiązanie do czasu ciąży trwającej dziewięć miesięcy). Przez dziewięć dni i nocy Leto rodziła Artemidę i Apollina.

Dziesiątka uważana była za symbol doskonałości i pełni jako łączna liczba palców u rąk oraz suma pierwszych czterech liczb (1+2+3+4). Dla pitagorejczyków tetraktys – dziesięć kropek ułożonych w kształt trójkąta – był świętym symbolem, na który przysięgali i który uważali za korzeń i źródło wiecznej Natury. Wymieniano dziesięciu mówców attyckich.

W mitologii występowało dwunastu bogów olimpijskich, a w astronomii i astrologii – dwanaście znaków Zodiaku. Herakles wykonał dla króla Eurysteusza dwanaście prac.

---